حسینِ فاطمه!

از آسمان برای تو می گِریَند

آزاده از مطامعِ دنیایی!

تنها تو بین این همه اسطوره

زیر و زِبَر کننده یِ دل‌هایی

در من نفوذ کرده تعابیرت

از مرگ و زندگانی و آزادی

انسانیت که بسته به ادیان نیست

وَحدانیَت، مکاتبِ اِلحادی.

هفتاد و دو نفر رُفَقایَت  هم

مثل خودت، کلام خدا بودند

مقهورِ سرنوشت نه...  مختار و

دانسته   رَه‌سپارِ بلا بودند

از مُصحَفِ زیارتِ عاشورا

تا عَلقَمه، چه حسّ عجیبی هست

آیا به واسطه ی قِرابت با

عشق تو در شریعه* غریبی هست؟!

یک جرعه از بهشت بنوشانم

چشمم وضو، از اشکِ غمت کرده

آرام کن دلِ غزلم را که

میلِ شهود در حرمت کرده

تا کربلا به عشق تو خواهم رفت

با چار پاره ای که نمی لنگد

دیدی حسینِ فاطمه،  روحم با

جسمم سرِ قرارِ تو می جنگد!

زهرا موسی پور فومنی