یادش به خیر

غارت شد آن‌‌چه تحفه ی این آب و خاک بود

آلوده شد وجوهِ شریفی که  پاک بود

رفت آن زمان که قلبِ اهالیِ مؤمنش

هر روز و شب برای زیارت  هلاک بود

یادش به خیر شعر و غزل بی ممیّزی

پیوسته بینِ جامعه، در اشتراک بود

بر باد رفت لذّت آرامشی که با

نوشیدن عصاره ی رنگینِ تاک بود

از ذهن ها نمی رود آن حسّ خوب که

در خوردنِ قطاب، سُوهان، نُقل و کاک بود

پایان گرفت توسعه با بخلِ ابر ها...

آنان که چشم‌شان همه شب، گریه‌ناک* بود

زهرا موسی پور فومنی