زهرا موسی پور فومنی (شاعر و ترانه سرا )
نگارنده‌ی مجموعه غزلِ (خواب بی تعبیر)_نشرِ پارسی‌سرا
زهرا موسی پور فومنی (شاعر و ترانه سرا )
نگارنده‌ی مجموعه غزلِ (خواب بی تعبیر)_نشرِ پارسیسرادرباره زهرا موسی پور
شاعر_ ترانهسُرا_ و صاحبِ کتابِ خواب بی تعبیر ( مجموعه غزل )
ادامه...
خدا و خود
در سڪوتــــــــــی ســــــــــرد تر از قطب ها
خُفتــــــــــه این شهرِ به ظاهــــــــــر پُر صــــــــــدا
می ڪِشد فریــــــــــادِ بی حاصل دلم
نا امید از "خود"_ نه از لطــــــــــفِ "خــــــــــدا"
تو نمی آیــــــــــی و او هم نــــــــــیست باز
من به تنهایــــــــــی نمی گردم بَهــــــــــار
با ضَمیــــــــــر مفردِ خالــــــــــی زِ جــــــــــمع
می رسد پایانِ مــــــــــا از اِبتــــــــــدا
باهَــــــــــم_ امّا در حقیقت بی هَمیــــــــــم
نِشتــــــــــرِ تَلــــــــــخَند بر لب های ماست
بی هوا جزئی ز تاریڪــــــــــی شدیم
روز، ظُلمانــــــــــی تر از شب های ماست
ما "خــــــــــدا" و "خــــــــــود" ز خاطر برده ایم
بی تفاوت_ ســــــــــرد... چون تندیسِ مرگــــــــــ
سوی مقصــــــــــد ره نمی یابیم، چون
بارِ ڪــــــــــج بر پشت مَرڪــــــــــب های ماست
شــــــــــهر ما ویرانه گردد بعد از این
گر زَند هر ڪس به ســــــــــازِ خویشتَن
دســــــــــتِ او را بعد از این محڪم بگیر
تا بگیــــــــــرد دست هایِ ما و مَن
تڪـــــــــ رَوی ها موجب سَرخوردگــــــــــی ست
این ڪه هر ڪس قصّــــــــــه ای نَجوا کند
می تــــــــــوان با هم نشست و شعــــــــــر خواند
نغمه ای تا زنــــــــــده گردد جــــــــــان و تَن
باید اوّل گــــــــــوش داد و گــــــــــوش داد
بعد از آن، این جملــــــــــه را تڪرار ڪرد
می شود ابــــــــــری شد و بــــــــــارید تا
دشــــــــــت ها را گُلشــــــــــن و گلــــــــــزار ڪرد
می تــــــــــوان "با هم" به روز خُــــــــــوش نشست
این حــــــــــقیقت را به خود تَلقیــــــــــن نمود...
دســــــــــت ها ی ما همان دســــــــــت خُــــــــــداست
می تــــــــــوان با آن هــــــــــزاران ڪـــــــــار ڪرد...
مینــــــــــو.م
۱۰ فروردین ۹٤
www.delnegar.rozblog.com
تقدیم به استادم دکتر سید مهدی موسوی
اَبــــــــــرڪ ٺنها ، نمےبارے چرا؟
حال و روز سرزمینـــــم خـــــوب نیسٺ
رودها و برڪـــــہ هایش ٺشنـــــه اند
پس چـــــرا در سینـــــہ اٺ آشـــــوب نیسٺ؟
حُرمـــــٺِ سبـــــزینہ ها ٺحریـــــم شد
این سکوٺِ ٺو چہ معنـــــا مےدهد؟
سیـــــلِ بـــــاران را روان ڪن بر زمیـــــن
اِعٺصـــــابت بیـــــش از این مطلـــــوب نیسٺ...
مینــــــــــو.م
۲۱ فروردین ۹٤
www.delnegar.rozblog.com
بـــــازی پوچ زمـــــان خواهد شڪسٺ
قلب های ســـــاده و بی ڪینـــــه را
ٺیره می دارد غبـــــار غصّه ها
چهـــــره یِ سیمینـــــه یِ آیینـــــه را
روزگار ســـــرد و بی روحـــــی شده
عصـــــر ما در نوعِ ٺـــــاریخ بشـــــر
از درون می افسُـــــرد سرمـــــای دَهـــــر
ریشـــــه و آونـــــدِ هر سَبزینـــــه را
مینـــــو.م
۲۳ فروردین ۹٤
www.delnegar.rozblog.com
دسٺ هایٺ خالی و مغزٺ پُـــــر اسٺ
از خیالِ خـــــام و افڪارِ بلنـــــد
رَه نخواهـــــی بُرد در قلبِ ڪسی
ٺـــــا وجـــــودِ ٺو نباشد سودمنـــــد
ادّعایـــــٺ واهی و پـــــوچ اسٺ ڪه
جـــــان خود در راه عشقٺ می دهـــــی
عاشقی ڪردن عمـــــل خواهد نه حَرف،
گَنـــــج را با رنـــــج هایش می دهند...
مینــــــو.م
فروردین ۹٤
باز هم باران و شب های بهار
یادْمـــــانِ جوششی بی برگ و بار
اشڪِ پی در پی وَ امّا بـــــی صدا
پوز خندِ جان گَـــــزای روزگار
خلوت و تنهایی و سیگار و غم
سرفه هایی ممتد و دنبالـــــه دار
یڪ زن و دنیایی از اِی ڪاش ها
سینه اش را داغِ زخمـــــی ماندگار
در تنش آتشفشانی خفته و
بر لبش تَلخَند های بی شمار
دل غَمین از نا مرادی های خویش
خستـــــه از آن اتّفـاق ناگوار
عشق نافرجام و دردی نا تمام
بُرده سر تا پای او در انحصـــــار
هیچ ڪس باور نمی ڪرد این شود
دختـــــرِ بـــــاران، زنـــــی تنها و زار
او ڪه قلبش پر امید و زنده بود
گونه هایش سرخ و لب ها چون انار
خنده اش لبریز بود از شورِ عشق
صورتش مهتـــــاب در شب های تار
اینڪ امّا او زنی افسرده است
در دلش غم ها هزاران در هـــــزار
ڪُشت در خود ، خواهشِ زن بودنش
تا نگردد بیش از این ها بی قـــــرار
گیسوانش رنگ خاڪستـــــر گرفت
از وفور رنج و دردِ انتظار
زن شڪست و از "جوانـــــی" دل بُرید
چون خزانی خفته در فصل بهار...
مینو.م
اردیبهشت ۹٤
خسته ام، آغوش خود را باز کن
گیسوانم را به نرمی ناز کن
نغمه ای زیبا برایم ساز کن
در فضای شعرِ من پرواز کن
آخر اینجا بی تو جان خواهم سپرد
با خیالت عشق بازی می کنم
بودنت را صحنه سازی می کنم
دل پر از حسّی مَجازی می کنم
این چنین عاشق نوازی می کنم
رَه نخواهم بی تو تا آغــــــــــاز بُرد
چون تو باشی خستگی دَر می رود
لحظه های عمر بهتر می رود
بی تو صبر و طاقتم سَر می رود
بر دلم یک باره خنجر می رود
در جوانی از غمت خواهم فِســـــرد
تا خودت فکری به حالِ من کنی
با حضورت خانه را روشن کنی
رخت خوشبختی مرا بر تن کنی
باده ای در ساغر این زن کنی
روزهایِ مانده را خواهم شمـــــرد...
میـــــنو.م
اردیبهشت ۹٤
www.sherenab.ir
www.delnegar.rozblog.com
رضا (ع)
حتّی سرودنِ شعر براش یه توفیق بزرگِ ڪه باید نصیب بشه و این ابیات رو سرودم برای حضرت رضا .
«ایمان به تو آوردم»
شیرینیِ عصیانم!
از ریشه بسوزانم
بَرڪَن بُن و بنیانم
« ایمان به تو آوردم »
فارغ شدم از من ها
خود در تو رها ڪردم
از حجمه ی این تن ها
بوی خوش نام تو
در شهر چو پیچیده
محتاج و غنی آن را
در سفره ی خود چیده
فرقی نڪند اینجا
دارا و ندار هرگز
از بَرْڪت جام تو
مستیم و خُمار هرگز
من زائر شهر تو
مؤمن به نفس هایت
باید به تبرّڪ بُرد
از خاڪ ڪف پایت
« ایمان به تو آوردم »
راضی به رضای تو
سرخوش چو ڪبوترها
در صحن و فضای تو
زهرا موسی پور (مینو.م)
« ایمان به تو آوردم » : این نیم مصرع وام گرفته از شعرِ استادم « دڪتر مهدی موسوی » است.
www.zahramoosapoor.ir
تا ڪه چَشمانت به دنیا باز شد
بر لبانت مُهر خاموشـــــی زدند
بر تو و افڪار هرزِ ذهنشان
تهمت شومِ هم آغوشـــــی زدند
برگ های سبـــــزِ باغ قصّه را
آفت زردِ ریـــــا بیمار ڪرد
تا ڪه فهمیدی چه آمد بر سرت
در رگَت داروی بی هوشـــــی زدند...
مینـــــو.م
www.delnegar.rozblog.com
بَستـــــه ای بر من در و دروازه را
ڪُشته ای انگیزه های تازه را
ریختی در ڪامِ من نیشآبـــــه ای
از سڪوتِ تلخ و بی اندازه را
طِیفی از امواج منفـــــی داده ای
چُون ڪشیدی اوّلین خمیازه را
گِل گرفتـــــی بر دهانم با غَضب
تا ڪه محڪم تر ڪنی این ســـــازه را
از ریـــــا و سرڪِشی در بینِ خلق
قبضه ڪردی شُهرت و آوازه را
نیست فرصت صفحه آرایی ڪُنی
این متـــــونِ زرد و بی شیرازه را
بس ڪن و چَپ چپ به مینو زُل نزن
چون ڪه می گوید ڪلامی تازه را...
مینـــــو.م
اُردیبهشت ۹٤
www.delnegar.rozblog.com
به یاد بزرگ مردانِ گیلانِ همیشه سبزم
میرزا ڪوچڪ، دڪتر حشمت، دڪتر معین، دڪتر رحمدل، دڪتر نیڪویی، دڪتر فاضلی، دڪتر یوسف پور، دڪتر سمیعی و...
هر ڪجا رفتم نشد گیـــــلانِ ما...
رختِ سبـــــزی بر تنِ ایــرانِ ما
سرزمینِ شالـــــی و زیتون و چای
زادگـــــاه بهتریـــــن مـــــردانِ ما
مینـــــو.م
اگر مطرودِ دنیایی_نداری همدل و یاری
و از مژگان بباری سِیل، چو ابرِ تار آذاری
برای لحظه ای یاد آر_ مرا و التماسم را
در آن روزانِ دورادور وَ حتّی در شبِ تاری
ڪه بی پَروای فردا ها شڪستی بالِ پروازم
وَ ڪردی رنج مُزمن را به جانم جاری و ساری
هزاران تهمتِ بیراه نثارِ شخصِ من ڪردی
وَ ڪُشتی حسّ نابم را در اوج خفّت و خواری
به یاد آوَر چه آوُردی به روز و روزگار من
ڪه از اندوه افتادم به روی تختِ بیماری
نپرسیدی از اَحوالم پس از روز وداعِ مان
ڪه در قیدِ حیاتم یا شدم یڪ جسم مُرداری
به یاد آور دروغت را ڪه مینـــــو باوَرش می ڪرد
همان جمله ڪه می گفتی «همیشه دوستش داری!»
مینـــــو.م زهرا موسی پور
www.delnegar.rozblog.com
برای شهیدان
ڪرده جـــــان و زندگانی را فـــــدا
رفته از این خـــــانه، امّا بـــــی صـــــدا
او نمی دانست ما بیگانـــــه ایم
با خود و با عشق و حتّی با خـــــدا !
مینـــــو.م
من از پایانِ این آهنگ می ترســـــم
از این دنیای صد نیرنگ می ترســـــم
از آتش پیشِگانِ جنگ میترســـــم
و از تفسیر نام و ننگ می ترســـــم
خدایا این چه گردابِ پریشانـــــی است!
بگو اینڪ ڪدامین دوره ی بازی ست؟!
چرا هر ڪس به فڪرِ صحنه پردازی ست
درین غم خانه ی حسرت ڪِــــه خواهد زیست
و آیا صبح فردا را سرآغازی ست؟!
بسی مُـــــهر ریـــــا بر روی پیشانی ست
نگو از هق هق بـــــاران نمی ترســـــی
که از چشمان بیداران نمی ترســـــی
زِ پایانِ گنه کاران نمیترســـــی
و از انبوه طرّاران نمی ترســـــی !
که این آشفتگی را جای حاشـــــا نیست
چو ایمانش به تاری موی می لـــــرزد
به مال و حال و شهوت عشـــــق می ورزد
خدا هم دیگر از این بنده می ترســـــد
که آیا خلقتش بر هیـــــچ می ارزد؟!!
دگر این پَـــــرده را جای تماشا نیست...
مینـــــو.م
استاد سیّد مهدی موسوی
این چار برگ خشڪ شده مالِ دفتر است
نه! آخرین قمارِ من و دستِ آخر است
من را به چـــــاهِ درد خود انداخت و گذشت
هر ڪس ڪه گفت با منِ خسته برادر است
گفتید:"بی ڪسی به خدا سرنوشت توست
تنهاترین پرنده ی عالم ڪبوتر است"
گفتید:"زندگی ڪن و خوش باش و دَم نزن"
این حرف ها برای من از مـــــرگ بدتر است
سرباز برگ های مرا جمع می‌ڪند
ما بـــــاختیم_ نوبتِ یڪ مردِ دیگر است...
شعر زیبایی از استادم جناب دکتر مهدی موسوی
استاد سیّد مهدی موسوی
این چار برگ خشڪ شده مالِ دفتر است
نه! آخرین قمارِ من و دستِ آخر است
من را به چـــــاهِ درد خود انداخت و گذشت
هر ڪس ڪه گفت با منِ خسته برادر است
گفتید:"بی ڪسی به خدا سرنوشت توست
تنهاترین پرنده ی عالم ڪبوتر است"
گفتید:"زندگی ڪن و خوش باش و دَم نزن"
این حرف ها برای من از مـــــرگ بدتر است
سرباز برگ های مرا جمع می‌ڪند
ما بـــــاختیم_ نوبتِ یڪ مردِ دیگر است...
زاده از دردیم و با او زیستیم
تا نباشد درد، ما هم نیستیم
نافِ مان را با شَب و ظلمت زدند
در عَدم همراه غـــــم می زیستیم
از لبِ ما خنـــــده را دزدیده اند
گریه را با رنگ خـــــون بِگریستیم
در نمایش نامه ی تلـــــخِ خـــــدا
ڪَس ندانست و نداند ڪیستیم
پیـــــر و دل افسرده ایم، هر چند سِن
ســـــی_ چهل یا نوزده یا بیستیم
در همین دنیا اسیـــــرِ دوزخیم
بر زمینـــــی مُلتهب می ایستیم
آه... مینـــــو، دردِ ما را چاره نیست
تا نفهمیم از چِه ایم و چیستیم!
مینـــــو.م
www.delnegar.rozblog.com
شب حُلولیده به پیڪر های ما
مَسخِ تاریڪیست باور های ما
ڪور گشتیم و نمی بینیم ڪه
خاڪِ عالم رفته بر سر های ما
مثل چوپانان خواب آلوده ایم
گـــــرگ را در گلّه ها آورده ایم
ما مهندس های خوبـــی نیستیم
سازه را ڪج سمتِ بالا برده ایم
در تلاشی اَبتـــــر و بیهوده ایم
با تَوهّم، عاشقِ هم بوده ایم
خود فریبی قسمتی از ڪارِ ماست
ڪاهِلی را هم به آن افزوده ایم
تا به ڪامِ خویش گردانند، ڪار
دزد های خانـــــه زادِ روزگـــــار
ما هم از حسرت بسوزانیم "خویش"
در شبـــــی بدتـــــر از این شب های تـــــار!
مینـــــو.م
دو بیٺ سرودم به مناسبٺ ٥ خرداد، ٺولّد ٺَڪدانه دخٺرم
عشوه هایش رونـــــقِ ڪاشانـــــه اَم
عشقِ مـــــادر، دخٺـــــرِ دُر دانـــــه اَم
پنجم خُردادِ سَر سبـــــز اسٺ و من
هَدیه دارم از خُـــــدا « ریحـــــانه اَم »
مینـــــو.م
٥ خرداد ۹٤
دو بیٺ سرودم به مناسبٺ ٥ خرداد، ٺولّد ٺَڪدانه دخٺرم
عشوه هایش رونـــــقِ ڪاشانـــــه اَم
عشقِ مـــــادر، دخٺـــــرِ دُر دانـــــه اَم
پنجم خُردادِ سَر سبـــــز اسٺ و من
هَدیه دارم از خُـــــدا « ریحـــــانه اَم »
مینـــــو.م
٥ خرداد ۹٤
بر سنگِ گورم چنین حَڪ ڪن ای دوست...
رفتم و از من فقط نامـــــی بماند
در میان شعـــــر های دفترم
خوابگاهم مَلمَلـــــی از خاڪِ سرد
بیش تر از پیش تر تنها ترم
گر ڪه دلتنگم شدی در هر زمان
ساعتـــــی تا شهرِ مَرگستـان بیـــــا
سوره ای از عشق بر خاڪم بخوان
شاید از گُل غرقِ گردد بِسترم
زهرا موسی پور (مینـــــو.م)
مهدی جان
بارها و بارها و بارها قلبت از دَم ســـــردیِ اُمّت شڪست
تا ڪه پشتِ اَبر ها پنهـــــان شدی، پُشته پشته غـــــم به دنیامان نشست
خسته ایم و نا امید از ما و من، تا مگر خود چاره اندیشـــــی ڪُنی
پَس نزن این نُدبـــــه هـــــای زرد را، حِرز سبـــــزت تا اَبد ما را بَس است
زهرا موسی پور (مینو.م)
www.delnegar.rozblog.com
"زن"
مثل هر شب باز هم افسرده است, کودک نازک دلِ احساس من
تا سحر مهمان نشد بر چشم ها خواب و آرامش ندید این جان و تن
زندگی یعنی شبی اندوه ناک, بعد از آن_ شب_ باز هم شب_ تا اَبد
طعمِ آسایش چشیدن شد حرام, بر لب خاموش و و بی نجوای "زن" !
از اَزل خاکش به غم پالوده گشت, تا ابد در عاشقی ناکام شد
بعد از آن تبعیدِ تلخ و جان گزا, سینه اش مجموعه ی آلام شد
گاه گاهی زنده در گور آرمید, خنده اش ماسید زیر خاک و خُل
تا به جُرم عشق بر دارَش زدند, بی گناه و بی سبب بد نام شد
با "ضعیفه" او مُنادا بوده است, در دل تاریخِ ننگین بشر
دامنش فَرشی به سوی عرش بود ,بهر معراج همان اَجناس نَر
او که روحی بس بزرگ و ژَرف داشت, با شکستن های پی در پی نَمرد
جسم او آرامش فرزند شد, فارغ از جنگ و جدال خیر و شَرّ
تار و پودش عشق بود و عشق بود, هر چه آمد بر سَرش از عشق بود
قامت سبزش به زیر بار غم, زرد گشت و عاقبت در هم خَمود
"مادرانه" مهر بر فرزند داد تا از آب و گِـــــل بگیرد کودکش
آرزویش هیچ، جز خوش بختی و شادیِ امروز و فردایش نبود
زن گذشت از خود برای بارها... تا که نفروشد دل و ایمان خویش
لب فرو بست از شکایت تا نَهد, مرهمی بر درد بی درمانِ خویش
با همه زن بودنَش چون مَرد ماند... پا برهنه تا تهِ این قصّه رفت
پرورش داد او نهال "عشق" را در حریمِ حُرمت دامان خویش...
زهرا موسی پور (مینـــو.م)
زمستان ۹۳
"تو یعنی آزادی"
در را ڪه باز می کنی
انتظارم_ در تو_
تمام می شود...
و لبخندت، ڪه آغازِ التهاب من است،
چَشم هایم را از جِلـــــد پلڪ ها باز می ڪند تا خواب، فرّار تر از هر شب بُگریزد در مقابل دیدگانِ شان...
عادت ڪرده ای هنجارهایم را بشڪنی و این انقلابِ تو بابِ میل من است ڪه هر شب به وقوع می پیوندد در ۱+۵ حسّ بیدارِ من!
آنگاه ڪه در آغوشت سنجاق می شوم،
اسارتم را با آزادیِ هیچ ڪُجای دنیا عوض نخواهم ڪرد.
می دانم فقط در انحصارِ بازوانِ توست ڪه مفهوم "آزادی" در فرهنگ واژگان عاشقانه ام سِرچ می شود.
زهرا موسی پور ( مینـــــو.م )
خـــــرداد ۹٤
♥به یاد غوّاصان شهیدِ اَروند♥
اوّلِ فصـلِ جوانـــــی_ زودِ زود
انتهـــــایِ قصّه ی بـــــود و نبـــــود
بی خیالِ «مـــــاندن و رُســـــوا شدن»
جان سپردی در تَه اَروَنـــــد رود
زهرا موسی پور (مینـــــو.م)
« بعـــــدِ ناگزیــر »
هر ڪدام از یڪ گوشه ی عَدَم...
من_ تو_ او
آمدیم ڪه بمانیم تا بعد
بروم_ بروی_ برود
جایی دور ڪه نه من بیابم تو را و نه تو مرا و نه او ما را...
آمدیم ڪه بمانیم
روزی روزگاری ڪنار هم
ڪه ببینیم هم را
و بشنویم و گوش دهیم...
آمدیم ڪه بمانیم تا بعد برویم و گم شویم در ناڪُجا ڪه احتمال پیدا ڪردنِ مان شاید ۰ بشود!
در این زمان و مڪانِ مشروط
و در این قبل های آن بعدِ ناگزیر...
پیش از آغاز شمارِگان معڪوس، چه خوب است اگر
تو مرا بیابی و من تو را
و او ما را!
آمدیم از عَدم و زود یا دیر
بایـــــد باز گردیم به شایـــــدی ڪه نمی دانیمَش...
و این بار
در زمانِ "هرگـــــز" صرف خواهد شد ضمیر غـــــایبِ "مـــــا" !
زهرا موسی پور (مینو.م)
« او »
آن روز ها یادش به خیـــــر، من بودم و آغوشِ او
حالا فقط عڪسی از او_ با گوشیِ خاموشِ او
در صفحه ی net او فقط تنها friend خاصّ بود
با یڪ delete برداشتم این بار را از دوشِ او!
مینـــــو.م
www.delnegar.rozblog.com
حتّی سرودنِ شعر براش یه توفیق بزرگِ ڪه باید نصیب بشه و این ابیات رو سرودم برای حضرت رضا.
«ایمان به تو آوردم»
شیرینیِ عصیانم!
از ریشه بسوزانم
بَرڪَن بُن و بنیانم
ایمان به تو آوردم
فارغ شدم از من ها
خود در تو رها ڪردم
از حجمه ی این تن ها
بوی خوش نام تو
در شهر چو پیچیده
محتاج و غنی آن را
در سفره ی خود چیده
فرقی نڪند اینجا
دارا و ندار هرگز
از بَرْڪت جام تو
مستیم و خُمار هرگز
من زائر شهر تو
مؤمن به نفس هایت
باید به تبرّڪ بُرد
از خاڪ ڪف پایت
ایمان به تو آوردم
راضی به رضای تو
سرخوش چو ڪبوترها
در صحن و فضای تو
زهرا موسی پور (مینو.م)
« ایمان به تو آوردم » بخشی از یڪ مصراعِ شعری از استادم « دڪتر مهدی موسوی » .
عاشقانه
برای تو تنها سرودن "اشعار" ناب, کافی نیست تلنگری به تن نسل "خفته" ی روی آب, کافی نیست برای باز پس گرفتن این شهر از اسارت "مرگ" "شکستن" خط مرزهای بی حد و حساب, کافی نیست!
مینو.م
انتشار ۹۳/۱۱/۱۲ در لاین با آی دی MINOO.M
عاشقانه
کسی را که خفته است, بیدار کردن آسانست
بیداری آن که خود را زد به خواب ممکن نیست!
شکفتن غنچه ها به زمستان, یعنی "مرگ"
جهنم است خانه ای که در آن کسی ساکن نیست!
مینو.م
انتشار 1393/11/12
انتشار در لاین MINOO.M
اجتماعی
تی بیجاره سرانره من میرمه
می سبزه گیلانره من میرمه
از ماسوله بیگفته تا رشت و انزلی
انه قشنگ جانره من میرمه
مینو.م
بهمن ۹۳
عاشقانه
تو بگویی بمیر می میرم, خیالی نیست
این که از تو خط می گیرم, خیالی نیست
در طول تو نیستم, که در عرض تو باشم!
فقط بدانی که اسیرم, خیالی نیست
مینو.م
انتشار 93/11/13
در لاین با آی دی MINOO.M
عاشقانه
ابرک خسته از گردش روزگار
ببار و ببار و ببار و ببار
شکستیم و مردیم و پر پر شدیم
زمستان ما تا ابد بی بهار!
مینو.م
انتشار 13 بهمن 93
در لاین با آی دی MINOO.M
عاشقانه
سجده کن بر من, که بستم دست تو از پشت سر!
گر چه آتش نیستم, اما بر افروزم شرر
"آدمم" از جنس خاکستر که زیرش شعله هاست!
سر فرود آور مرا, شیطان از خود بی خبر !
مینو.م
بهمن ۹۳
عاشقانه
چند وقتی نگرفته است دیگر سراغم را, حال من خوش نیست
نزده بوسه ای کنج لبان داغم را, حال من خوش نیست
محو کرده پوشش دانه های سپید برف, رد پاهایش
شکسته سردی بهمن، غرور باغم را, حال من خوش نیست!
مینو.م
بهمن ۹۳
عاشقانه
ندهم بوسه لبت را که خمارت بکنم دلکت خون کنم و تشنه و زارت بکنم آن قدر عشوه کنم تا که هوایی گردی در تب دیدن خود, لحظه شمارت بکنم!
مینو.م بهمن ۹۳
عاشقانه
غزلی از حافظ تو بخوانی بر ما
بی خیال بهمن, فارغ از این سرما
نفس نا میرا, بکند معجزه ها
با کلام نیکش, منبعی از گرما!
مینو.م
انتشار
در لاین
با آ دی MINOO.M ۹۳/۱۱/۱۶
عاشقانه
لحظه های من و ابر, امشبم بارانی است
انتهای این فصل, غم بی پایانی است
می کشم دست از این, خفقان واگیر
اشتباه اول, آخرش ویرانی است!
مینو.م
۱۶ بهمن ۹۳
انتشار در لاین با آی دی MINOO.M
عاشقانه
آسمان خاکستری و من تنها و تو با او , باورش سختست!
قسمی که شکست و اشک شبانه زیر پتو , باورش سختست
پر کرده جای تنگ مرا , تن دیگری میان آغوشت
سکوت قاب عکس خالی دیوار رو به رو , باورش سختست!
مینو.م
انتشار 93/11/12
لاین آی دی MINOO.M
عاشقانه
لبانت غنچه ی نشکفته ی من,
بگیر آرام, زیبای خفته ی من
دهم بوست در آن حالت که خوابی
تنت شعر تر نا گفته ی من
مینو.م
بهمن ۹۳
عاشقانه
نطفه های این " نسل", در زباله دان ها مردند
دزدهای زیرک و خانه زاد, ثروتش بردند
کلید قفل بسته ی ما به دست که بود؟
کلید که هیچ شاه کلید را , هم از او می دزدند!
مینو.م
انتشار 93/11/11 در لاین آ ی دی MINOO.M
عاشقانه
سبزی, اما دست این پاییز زرد افتاده ای
کنج یک سلول در آغوش درد افتاده ای
دفتر شعرت میان کوچه ها جا مانده است
چنگ نامردان این دنیای سرد افتاده ای!
مینو.م
عاشقانه
پنهان نتوان عشق تو را کرد, میان دل ها تشتی که بیفتد ز سر بام, صدا خواهد کرد! آن لحظه که آرامش گل هاست, میان صحرا "مینو" همه تان را ز تَهِ قلب دعا خواهد کرد! مینو.م بهمن ۹۳
دلنوشته۱
امشب از جام می سرخ لبم رنگین کن شانه ام را
سبک از بار غمی سنگین کن تا به کی اشک فشانم به نهان خانه ی دل جامه پاکیزه,
ز گرد گنهی ننگین کن!
مینو.م ۹۳/۱۱/۱۸