شهیدان

ما جداییم از شهیدان_ مدّتی  ست

بس که غرق خواهشِ نفس خُودیم

ناشیانه با رَوندی رو به رشد

منحرف از جاده ی اصلی شُدیم

فَکّه و سومار و سوسنگرد و فاوْ

شطّ کارون، کرخه و اَروند رود

سال هایی دور از این روزگار

مشهدِ مردان این سامانه بود

یادمان رفت آفتاب این دیار

از کجا آورده رنگ و سویِ خود

باغ سَر سبزِ بهارش، همچنین

از کجا آورده عطر و بویِ خود

ما ستم کردیم بر نسلی که ســـــوخت

تا نسوزد حال و فردا های ما

فصل بیداری اگر پایان رسد

سمتِ اِغما می رود دنیای ما

زهرا موسی پور(مینو.م)

آبان ۹۴