عادت۲

دل لطیفِ پر از انعطاف و حسّاسم!

به تازگی شده عادت، تو را فریب دهم

که منتظر بشوی عشق واقعی برسد

وَ از بهشت به خُوردَت، دوباره سیب دهم

چه عادتِ بد و نا بِخرَدانه ای دارم

مرا ببخش، حقیقت نداشت آن همه حرف

نه عشق هست، نه آرامشی، نه امّیدی

کسی ندیده، بیابان به خود ببیند برف!

ولی من از دهه ها قبل عادتم شده است

که عادتِ غلطم را کنم به زودی تَرک

به واقعیّت دنیا بچسب و گول نخور

بگو که شعر مرا نکته نکته، کردی درک

مرا مؤاخذه کردی که قصّه می بافم

وَ سر نوشت همان می شود که او گفته

بگو خدا به تو در ازدحام روزِ  الست

چه راز های پسِ پرده و مگو گفته؟!

زهرا موسی پور