بهای مصوّب

طرح یک ساختمان چِل طبقه

سال‌ها توی ذهن کُندِ تو بود

حیف، پروانه‌اَش برای بنا

اصل نه، بلکه جعلی و فُتو بود

خواستی صادراتِ فرش کنی

به تمام دُوَل در آن دوران،

سنگ‌فرشت به گونه ای کردند

که نمودی سریع توبه از آن!

باز کردی حساب بانکی در

هر کجای زمان که می رفتی.

راستش را بگو سرا پایت

از چه رو می شد آخرش نفتی؟!

هر چه گنجشک بود دورِ سرت

رنگِ‌شان کردی و به آدم‌ها

با بهای مصوّبش دادی

جای آن نا قناریِ تنها!

تیر هایت همه خطا رفتند

توی دالانِ تیره‌ی تقدیر!

سعی کردی کمی زمان بخری

غافل از این که زودِ تو شد دیر...

دیگر از هر نظر نخواهی داشت

روی این مشت خاک، فردایی

صورتت را گریم هم بکنی

مطمئنم جنازه،  رسوایی

زهرا موسی پور فومنی