« بعـــــدِ ناگزیــر »

هر ڪدام از یڪ گوشه ی عَدَم...

من_ تو_ او 

آمدیم ڪه بمانیم تا بعد

بروم_ بروی_ برود

جایی دور ڪه نه من بیابم تو را و نه تو مرا و نه او ما را...

آمدیم ڪه بمانیم 

روزی روزگاری ڪنار هم

ڪه ببینیم هم را

و بشنویم و گوش دهیم...

آمدیم ڪه بمانیم تا بعد برویم و گم شویم در ناڪُجا ڪه احتمال پیدا ڪردنِ مان شاید ۰ بشود!

در این زمان و مڪانِ مشروط

و در این قبل های آن بعدِ ناگزیر...

پیش از آغاز شمارِگان معڪوس، چه خوب است اگر

تو مرا بیابی و من تو را

و او ما را!

آمدیم از عَدم و زود یا دیر

بایـــــد باز گردیم به شایـــــدی ڪه نمی دانیمَش...

و این بار

در زمانِ  "هرگـــــز" صرف خواهد شد ضمیر غـــــایبِ "مـــــا" !

زهرا موسی پور (مینو.م)