"زن"

مثل هر شب باز هم افسرده است, کودک نازک دلِ احساس من

 تا سحر مهمان نشد بر چشم ها خواب و آرامش ندید این جان و تن

زندگی یعنی شبی اندوه ناک, بعد از آن_ شب_ باز هم شب_ تا اَبد

طعمِ آسایش چشیدن شد حرام, بر لب خاموش و و بی نجوای  "زن" !

از اَزل خاکش به غم پالوده گشت, تا ابد در عاشقی ناکام شد 

بعد از آن تبعیدِ تلخ و جان گزا, سینه اش مجموعه ی آلام شد

گاه گاهی زنده در گور آرمید, خنده اش ماسید زیر خاک و خُل

تا به جُرم عشق بر دارَش زدند, بی گناه و بی سبب بد نام شد

با "ضعیفه" او مُنادا بوده است, در دل تاریخِ ننگین بشر

دامنش فَرشی به سوی عرش بود ,بهر معراج همان اَجناس نَر

او که روحی بس بزرگ و ژَرف داشت, با شکستن های پی در پی نَمرد 

جسم او آرامش فرزند شد, فارغ از جنگ و جدال خیر و شَرّ

تار و پودش عشق بود و عشق بود, هر چه آمد بر سَرش از عشق بود

قامت سبزش به زیر بار غم, زرد گشت و عاقبت در هم خَمود

"مادرانه" مهر بر فرزند داد تا از آب و گِـــــل بگیرد کودکش

آرزویش هیچ، جز خوش بختی و شادیِ امروز و فردایش نبود

زن گذشت از خود برای بارها... تا که نفروشد دل و ایمان خویش

لب فرو بست از شکایت تا نَهد, مرهمی بر درد بی درمانِ خویش

با همه زن بودنَش چون مَرد ماند... پا برهنه تا تهِ این قصّه رفت

پرورش داد او نهال "عشق" را  در حریمِ حُرمت دامان خویش...

زهرا موسی پور (مینـــو.م)

زمستان ۹۳