شب حُلولیده به پیڪر های ما

مَسخِ تاریڪیست باور های ما

ڪور گشتیم و نمی بینیم ڪه

خاڪِ عالم رفته بر سر های ما

مثل چوپانان خواب آلوده ایم

گـــــرگ را در گلّه ها آورده ایم

ما مهندس های خوبـــی نیستیم

سازه را ڪج سمتِ بالا برده ایم

در تلاشی اَبتـــــر و بیهوده ایم

با تَوهّم، عاشقِ هم بوده ایم

خود فریبی قسمتی از ڪارِ ماست

ڪاهِلی را هم به آن افزوده ایم

تا به ڪامِ خویش گردانند، ڪار

دزد های خانـــــه زادِ روزگـــــار

ما هم از حسرت بسوزانیم  "خویش"

در شبـــــی بدتـــــر از این شب های تـــــار!

مینـــــو.م