زاده از دردیم و با او زیستیم

تا نباشد درد، ما هم نیستیم

نافِ مان را با شَب و ظلمت زدند

در عَدم همراه غـــــم می زیستیم

از لبِ ما خنـــــده را دزدیده اند

گریه را با رنگ خـــــون بِگریستیم

در نمایش نامه ی تلـــــخِ خـــــدا

ڪَس ندانست و نداند ڪیستیم

پیـــــر و دل افسرده ایم، هر چند سِن

ســـــی_ چهل یا نوزده یا بیستیم

در همین دنیا اسیـــــرِ دوزخیم

بر زمینـــــی مُلتهب می ایستیم

آه... مینـــــو، دردِ ما را چاره نیست

تا نفهمیم از چِه ایم و چیستیم!

مینـــــو.م

www.delnegar.rozblog.com