من از پایانِ این آهنگ می ترســـــم

از این دنیای صد نیرنگ می ترســـــم

از آتش پیشِگانِ جنگ میترســـــم

و از تفسیر نام و ننگ می ترســـــم

خدایا این چه گردابِ پریشانـــــی است!

بگو اینڪ ڪدامین دوره ی بازی ست؟!

چرا هر ڪس به فڪرِ صحنه پردازی ست

درین غم خانه ی حسرت ڪِــــه خواهد زیست

و آیا صبح فردا را سرآغازی ست؟!

بسی مُـــــهر ریـــــا بر روی پیشانی ست

نگو از هق هق بـــــاران نمی ترســـــی

که از چشمان بیداران نمی ترســـــی

زِ پایانِ گنه کاران نمیترســـــی

و از انبوه طرّاران نمی ترســـــی !

که این آشفتگی را جای حاشـــــا نیست

چو ایمانش به تاری موی می لـــــرزد

به مال و حال و شهوت عشـــــق می ورزد

خدا هم دیگر از این بنده می ترســـــد 

که آیا خلقتش بر هیـــــچ  می ارزد؟!!

دگر این پَـــــرده را جای تماشا نیست...

مینـــــو.م