اگر مطرودِ دنیایی_نداری همدل و یاری

و از مژگان بباری سِیل، چو ابرِ تار آذاری

برای لحظه ای یاد آر_ مرا و التماسم را

در آن روزانِ دورادور وَ حتّی در شبِ تاری

ڪه بی پَروای فردا ها شڪستی بالِ پروازم

وَ ڪردی رنج مُزمن را به جانم جاری و ساری

هزاران تهمتِ بیراه نثارِ شخصِ من ڪردی

وَ ڪُشتی حسّ نابم را در اوج خفّت و خواری

به یاد آوَر چه آوُردی به روز و روزگار من

 ڪه از اندوه افتادم به روی تختِ بیماری

نپرسیدی از اَحوالم پس از روز وداعِ مان

ڪه در قیدِ حیاتم یا شدم یڪ جسم مُرداری

به یاد آور دروغت را ڪه مینـــــو باوَرش می ڪرد

همان جمله ڪه می گفتی «همیشه دوستش داری!»

مینـــــو.م  زهرا موسی پور

www.delnegar.rozblog.com