بَستـــــه ای بر من در و دروازه را

ڪُشته ای انگیزه های تازه را

ریختی در ڪامِ من نیشآبـــــه ای

از سڪوتِ تلخ و بی اندازه را

طِیفی از امواج منفـــــی داده ای

چُون ڪشیدی اوّلین خمیازه را

گِل گرفتـــــی بر دهانم با غَضب

تا ڪه محڪم تر ڪنی این ســـــازه را

از ریـــــا و سرڪِشی در بینِ خلق

قبضه ڪردی شُهرت و آوازه را

نیست فرصت صفحه آرایی ڪُنی

این متـــــونِ زرد و بی شیرازه را

بس ڪن و چَپ چپ به مینو زُل نزن

چون ڪه می گوید ڪلامی تازه را...

مینـــــو.م

اُردیبهشت ۹٤

www.delnegar.rozblog.com