باز هم باران و شب های بهار

یادْمـــــانِ جوششی بی برگ و بار

اشڪِ پی در پی  وَ امّا بـــــی صدا

پوز خندِ جان گَـــــزای روزگار

خلوت و تنهایی و سیگار و غم

سرفه هایی ممتد و دنبالـــــه دار

یڪ زن و دنیایی از اِی ڪاش ها

سینه اش را داغِ زخمـــــی ماندگار

در تنش آتشفشانی خفته و

بر لبش تَلخَند های بی شمار 

دل غَمین از نا مرادی های خویش

خستـــــه از آن اتّفـاق ناگوار

عشق نافرجام و دردی نا تمام

بُرده سر تا پای او در انحصـــــار

هیچ ڪس باور نمی ڪرد این شود

دختـــــرِ بـــــاران، زنـــــی تنها و زار

او ڪه قلبش پر امید و زنده بود 

گونه هایش سرخ و لب ها چون انار

خنده اش لبریز بود از شورِ عشق

صورتش مهتـــــاب در شب های تار

اینڪ امّا او زنی افسرده است

در دلش غم ها هزاران در هـــــزار

ڪُشت در خود ، خواهشِ زن بودنش

تا نگردد بیش از این ها بی قـــــرار

گیسوانش رنگ خاڪستـــــر گرفت

از وفور رنج و دردِ انتظار

زن شڪست و از "جوانـــــی" دل بُرید

چون خزانی خفته در فصل بهار...

مینو.م

اردیبهشت ۹٤