خدا و خود

در سڪوتــــــــــی ســــــــــرد تر از قطب ها

خُفتــــــــــه این شهرِ به ظاهــــــــــر پُر صــــــــــدا

می ڪِشد فریــــــــــادِ بی حاصل دلم

نا امید از "خود"_ نه از لطــــــــــفِ "خــــــــــدا"

تو نمی آیــــــــــی و او هم نــــــــــیست باز

من به تنهایــــــــــی نمی گردم بَهــــــــــار

با ضَمیــــــــــر مفردِ خالــــــــــی زِ جــــــــــمع

می رسد پایانِ مــــــــــا از اِبتــــــــــدا

باهَــــــــــم‌_ امّا در حقیقت بی هَمیــــــــــم

نِشتــــــــــرِ تَلــــــــــخَند بر لب های ماست

بی هوا جزئی ز تاریڪــــــــــی شدیم

روز، ظُلمانــــــــــی تر از شب های ماست

ما "خــــــــــدا" و "خــــــــــود" ز خاطر برده ایم

بی تفاوت_ ســــــــــرد... چون تندیسِ مرگــــــــــ

سوی مقصــــــــــد ره نمی یابیم، چون

بارِ ڪــــــــــج بر پشت مَرڪــــــــــب های ماست

شــــــــــهر ما ویرانه گردد بعد از این

گر زَند هر ڪس به ســــــــــازِ خویشتَن

دســــــــــتِ او را بعد از این محڪم بگیر

تا بگیــــــــــرد دست هایِ ما و مَن

تڪـــــــــ رَوی ها موجب سَرخوردگــــــــــی ست

این ڪه هر ڪس قصّــــــــــه ای نَجوا کند

می تــــــــــوان با هم نشست و شعــــــــــر خواند

نغمه ای تا زنــــــــــده گردد جــــــــــان و تَن

باید اوّل گــــــــــوش داد و گــــــــــوش داد

بعد از آن، این جملــــــــــه را تڪرار ڪرد

می شود ابــــــــــری شد و بــــــــــارید تا

دشــــــــــت ها را گُلشــــــــــن و گلــــــــــزار ڪرد

می تــــــــــوان "با هم" به روز خُــــــــــوش نشست

این حــــــــــقیقت را به خود تَلقیــــــــــن نمود...

دســــــــــت ها ی ما همان دســــــــــت خُــــــــــداست

می تــــــــــوان با آن هــــــــــزاران ڪـــــــــار ڪرد...

مینــــــــــو.م

۱۰ فروردین ۹٤

www.delnegar.rozblog.com