ابر تنها

شعری برای استادم دکتر مهدی موسوی

غزلی سروده ام برای   "ابر تنها"

می رسد از آسمان صوتی مَهیب

اِرتعاش موج های انفجار

صور اسرافیل را رد کرده است

گفته ام اینجا به طور اختصار

می دَراند پرده ی گوش زمان

می زند از کاسه بیرون چشم ها

لرزه بر اندام انسان افکند

زآن بیفتد در هراس و اِضطرار

حبس می گردد نفس در سینه ها

هر کسی پرسد چه پیش آمد کنون

می رود روح زمان از جسم او

می رسد نا گَه به مرز احتضار

گوشِ عالم باز و چشمش باز تر

بیند و خواهد شنیدن بعد از آن

تا به عمق مغز ها پا می نهد

یابد او در هر فضایی انتشار

می رسد یک روزِ خوب و ماندنی

شعرِ تو یک انفجار دیدنی

آن زمان خواهد شنیدن گوش ها

چشم ها هم فارغ از هر اِنکسار

روی غلتک می رود اندیشه ها

مغز ها بیدار می گردد ز تو

می رُباید شعر هایت از جهان

گویِ آزادی, نشان افتخار

"ابر تنها" خوش بباری بر زمین

رَعدِ اَشعارت قیامت می کند 

برقِ چشمت را زِ دُنیامان مگیر

تا نباشد روحِ مینو بی قرار...

مینو.م

۱۳ اسفند ۹۳

www.delnegar.rozblog.com