دل سپرده

زنی ڪه در تو هضم شد

من ها بود ڪه

بی تردید ما را،

در تو می جُست و

به حسابِ ضعیفه بودنش

گذاشتی تا

تحلیل رود

بنیانِ دل سپردگیش

و باورت نمی شد،

عادتش نیست سَر سپردن را !

واژگونِ دیدی

آن چه هایی

ڪه نمی دانی

و او هرگز محتاج نبود

تو را،

نه  استحڪامِ

بازوانت را

مگر ممزوج با

عنصری غنی شده

به نامِ "عشق" !

رنگ باختند دقیقه ها و ساعت های سالیانش،

آن گاه ڪه هجّی می ڪرد

واج های انتظاری مسموم را

شاید نگاه شَوی او را،

نه ببینی!

دریدن بڪارتِ اعتماد

بعدِ تزویجِ نسل ها

در توالی انزال هایی

زود رَس

خفته با سوزشی ڪه

نفس هایش را 

می چَپانْد در قَهقرای

جاهلیّت_

و دامن  زد

به واپس زدگی های

نفرت انگیزت

ڪه تو_ بعد از آن

در جنسی ظریف حل شوی!

و چُنین بود ڪه

حجم صدایت

در ارتعاش زُمختِ تار ها،

هیچ گاه نتوانست 

رجحان یابد از...!

ڪه ڪم شدی  و بیش تر نه.

مینو.م

مرداد ۹۴