غم انگیز ترین لبخند

خسته نیستی؟

از تکرار هر افق

که تنها، دوباره دیدنش را

به انتظار نشستی

وَ او در گوشه ای از دنیا

همین افق را

با دیگری، به نظاره می نشیند،

بی آن که تصویری از تو

در ضمیر نا خود آگاهش

رخنه کند!

نا دانسته تن به

اسارتی دادی 

که قطر میله هایش

یک عمـــــر را

در خود حبس کرد!

پایبندِ کدام حسّ و کدام سوگند بوده ای

که او نیست

و در قرنطینه ی کدام عهد جا مانده ای

که او خود را از آن

وا رهانید؟

‌هر از گاهی

لنز نگاهت را تنظیم کن

شاید واضح تر ببینی

تصاویر آن چه را

در دراز مدّت

بر سر خویش آورده ای.

وَ غم انگیز ترین لبخندت را بزن

که شب های اشک بارِ

بسیاری، تو را

در راه اند.

زهرا موسی پور(مینو.م)

www.zahramoosapoor.ir