شکر تلخ

خرم از کُرّگی اش خیر ندید و دُم خود

به دهانِ تله ای داد و نفس هاش بُرید

نوجوانی و جوانی ش که  خاکستر شد

وَ در آخر به مسیر غلطی پاش سُرید

چه بگویم که بفهمی چه کشیدم عمری

از غم دوست و از شادیِ دشمن هر روز

نشد امّا خبر از قاصدکی خوش پیغام

که بهار آمد و از باغچه رفت آن همه سوز

دل خود را به پشیمانی او خوش کردم

و به این حسّ غریبی که هنوزم این جا ست

به چه علّت شده در خاطر من یادش حَک؟

سبب آن ست که هر روز بســـــوزم ، این جاست!

شِکری تلخ به خوردِ من نازک دل داد

که قسم های دروغش همه شد باور من

وَ سر انجام پذیرفت دلم این را که

نشود دشمن دیرینه ی من، یاور من!

زهرا موسی پور