شاعر

شـــــاعر پُر شور و غزل پوش من

سخت شدی خسته و اندوه ناڪ

درڪ نشد حسّ غریبانه ات

از طرف مردم این آب و خاڪ

مدّعی عشق و شعورند و حیف

یڪسره در خواب، نفس می کشند

فلسفه بافی شده ایمان شان

فارغ از اندیشه و هر پُرسش اند

گریه نڪن، گریه دوای تو نیست

درد تو را صبر فقط چاره است

باید از این مَخمصه گردی رها

گر چه دلت زخمیِ صد پاره است

بس ڪه زدی مشت به دیوار ها

دستِ تو خونی شد و دیوار هست

در پِی صبحی ڪه بتابد، نباش

تا شبِ نفرین شده در ڪار هست!

زهرا موسی پور#مینو.م

شب: خواب غفلت و جهل مرکّب.

مَخمصه: درد و رنج و عذاب.

www.zahramoosapoor.ir