دوستت دارم

دوستت دارم را ترسیدیم!

و این گونه

به سادگی در خفقانِ

یک جفت سکوت،

قرنی از تنهایی را

پیاده شدیم.

من از تو 

تو از من

هیچ نمی دانستیم

و طغیان گری روح مان را

مهار کردیم

که مبادا رسوایی خود را

بر زبان ها اندازیم.

و حالا بعد از فصل ها

در حسرتِ این که

چرا حتّی  ساعتی

" عشق " را با هم

بازی نکردیم،

افسرده ایم.

نزدیک تر بیا

شاید چشمانِ مان با هم

حرفی داشته باشند!

_زبان ها که لال مُرده اند_

بگذار نگاه ها

دست و پا شکسته

گفت و گو کنند.

قسم می خورم هرگز

آنان را گچ نگیرم!

تو  هم ؟!

زهرا موسی پور(مینو.م)