آفَت

" بِداهه تقدیم به آنانی ڪه در توهّمات بیمار گونه ی خود غرق اند و نهال عشق و مهربانی را از ریشه می خشڪانند."

با شما بیگانه ام من سال ها

طوطیانِ فربهِ تقلید ڪار

از هنر بی بهره اید و ناف تان

را شُعاریده  بُریده روزگار

از نمایش نامه ای که ساختید

صحنه هایی را که دیدم تلخ بود

میوه های باغ آفَت خیزِ تان

هر ڪدامی را که چیدم تلخ بود

باعث بدبختی خود بوده اید

با ڪلامِ خـــــام و نا معقول تان

آبـروی شعـــر و عرفـــــان رفته است

با همین ڪج فهمیِ معمول تان

می زنید آرام با ضرب تبر

پیڪر ناموس سبز ڪشورم

از خدای خود نترسیدید، هیچ

تازه شد_ بی همدلی تان باورم

زهرا موسی پور

آبان ۹٤

#گاهی گفتنِ متأسّفم بسیار اندڪ ست در مواجهه با برخی شنیدار ها و پندار ها.

www.zahramoosapoor.ir