شهید مفقود الاثر

از زبان مادرِ یڪ شهید مفقود الاَثر:

چشم به راه تو شدم سال ها

تا ڪه بیایی پسرم_ از سفر

حیف ڪه بی فایده بود انتظار

در نَزَد این غم ڪـده  را، یڪ نفر

جبهه و جنگی ڪه در آن بوده ای

بزمِ عروسی شد و پا تختی اَت

مانده فقط از تو دو دستِ لباس

در ڪُمد ڪهنه ی جا رختی اَت

می شود آیا ڪه بیایی و من

پاڪ ڪنم گَرد و غبار از تنت

منتظـــرم منتظـــرم از همان

روز خدا حافظــــی و رفتنت

این ڪه تو مفقود شدی، شایعـــــه ست

هر ڪِه شُعاریده به پایِ خودش

پیش خـــــدا جای تو امن است و من

البته راضـــــی به رضای خودش

زهرا موسی پور (مینو.م)