شاعر

شاعران تنها و غمگینند در

اجتماع مردم اطراف شان

درڪ آنان ڪار هر ڪس نیست جز

او ڪه از عشق و جنون دارد نشان

این ڪه اغلب سخت در لاڪِ خودند

با غرور ، آن را نگیرید اشتباه

مشڪلات خاصِ خود دارند یا

خسته اند از عشق های نیمه راه

شاعران مغرور و خود بین نیستند

غالباً درگیرِ شعری تازه اند

گاه لبریز از سڪوتی تلخ یا

غرق حسرت های بی اندازه اند

گریه های نیمه شب تا صبح گاه

بوسه بر تصویر عشقی نا تمام

یا تأسّف بر غمی جانڪاه ڪه

پوچ و بی معناست در چشم عَوام

زهرا موسی پور(مینو.م)

آبان ۹۴

# عوام: در این جا یعنی کسانی که نشانِ عشق و جنون در آنان یافت نمی شود چنان که در بیتِ دوّم بند نخست ذکر شد.