اَبَر مرد

تقدیم به «صاحبِ عصر»

عصر خاکستر سیگار و غمی بی پایان

نا امیدی شده سرمایه ی این آدم ها

نفس خسته ی شان هم که ندارد نایی

شب و سرما شده همسایـــــه ی این آدم ها

الکل از حالت سَکْر آور خود دور شده

هیجان در نفس ثانیه ها بر پا نیست

قاصدک هم که ندارد خبری خوش_ اصلاً

روز هم از پسِ شب ها ، به خدا پیدا نیست

می رسد فصل زمستان و بُرودت از راه

تا که بد تر شود احوال همین آدم ها 

رخوَت و مُردنِ صد باره در آخر باشد

قسمت و عیدی هر سال همین آدم ها

یک نفر مرد نیاز است بیاید از راه

تا که از خواب پَرانَد همه ی امّت را

مردی از جنسِ نه و نیست و شاید_ هرگز

یک اَبر مرد که نابود کند ذلّت را

زهرا موسی پور(مینو.م)

www.zahramoosapoor.ir