جوجه اُردک زشت

پنبه شد آن چه را که ما رِشتیم

دانه در معدن نمک کِشتیم

نامه ای هم به دوست ننوشتیم

باطناً جوجه اُردکی زشتیم

هَل جزاءٌ رِوال احسان بود

گاو ما را که اجنبی دوشید

بعد از آن یک لباس نو پوشید

بی صدا شیر تازه را نوشید

در خیالش ترانه ای جوشید

تا که در خواب مان کِشاند زود

ساده، شهرکِ خفته غارت شد

بر عزیزان ما جسارت شد

سهم هر روزِ مان حقارت شد

طرح نقشه چه با مهارت  شد

باز از کُنده می تَرواد دود

بی کفایت نبود و ما بودیم

غافل از اصل ماجرا بودیم

بنده یِ بنده ی خدا بودیم

یا به دنبالِ نا کجا بودیم

تا که تار حیا گُسست از پود

زهرا موسی پور 

آذر ۹۴