هیچ کس...

هیچ کس این را نفهمید و ندید

شعر هایم آیه ی دل تنگی اند

پشت ابیاتی که می گویم غمی ست

که نشان از داغِ قلبی سنگی اند

هیچ کس این را ندانست و نخواست

تا بفهمد راز چشمانم چه بود

ماجرای عشق پاییزیم در

انتهایِ مهر و آبانم چه بود

آذر و یغما گری هایش مرا

بی رمق تر می کند از این که هست

یاد عشقی که دروغی محض بود

روز های تلخِ بعد از آن شکست

هیچ کس نشنید نجوای مرا

در شب تنهایی ام، حتّی خدا

روزگار وحشیِ بی عاطفه

کُشت روح خسته ام را بی صدا

زهرا موسی پور

آذر ۹۴