آدمک

رفتی که بسوزی من و چشمان تَرم را

با آتش دوری و هم از شوری اشکم

اما به تو می گویم از این جا که بدانی

با رفتن تو شد غم  و دلواپسی ام_ کم

درباره ی تو زمزمه ها بود و من امروز

دیدم همه ی آن چه که با گوش شِنفتم

باشی و نباشی پس از این مسأله ای نیست

من راحتم و اصل همین است که گفتم

لعنت به زبان بازی و لعنت به نگاهت

مرموز تر از مار شدی آدمک من

شخصیت تک بُعدی و اندیشه ی محدود

در جامعه سر بار شدی آدمک من

باید که تو را آتش این آه بسوزد

آهی که من از شدت اندوه کشیدم

بر آن همه دردی که شب و روز_ فراوان

از تو، هوس آلوده ی بی روح کشیدم

زهرا موسی پور

دی ۹٤