افسانه ی شخصی

در خواب بودی و من

بوسیدم از لبانت

آرام سر نهادم

بر روی بازوانت

آغوش امنت ای عشق

آرام گاه  من باد

دم ها و باز دم هات

انگیزه ها به من داد

انگیزه ای برای

از نو شکفتنِ من

آغاز یک تحوّل

در شعر گفتنِ من

تبدیل حسّ و حالم

از غم به شادمانی

بُهت مخاطبان با

تغییر این نشانی

آن ویژگی که اغلب

مشهود بود در شعر

لحنی شکایت آمیز

از دیر و زود در شعر

تعبیر نا امیدی

از هر چه خوب و بد بود

در راه نیک بختی

گاهی هزار سد بود

آغوش تو جدا کرد

من را از آن تفکّر

لبریز مهربانی

بی ذرّه ای تنفّر

شد عشق در ردیف

افسانه های شخصی

ردّی نماند  از آن

انسان مسخ و عاصی

اصلِ مساعدت هم

تعریف شد برایم

در داو اوّلی که

افتاد پیش پایم

با بوسه ای که این بار

دادم به گونه هایت

دیگر نمی کنم از

قلبم تو را جدایت

حالا تو ماندی و من

با یک زبان واحد

دنیا به کام ما و

بختی که شد مساعد

#زهرا_موسی_پور

www.shereno.com