تبِ شاعری

نرفت و نرفت و نرفت از دلم

همان عشق مدفون شده در سراب

که می گریم و می سُرایم از او

و می میرم آخر در این اضطراب

شده باورم در پسِ سال ها

که هرگز امیدی به دیدار نیست

وَ بایَست عادت به سرما کنم

که گرمای آغوش در کار نیست

اگر او نمی رفت، هرگز نبود

در اعماق جانم تب شاعری

که لبریز غم باشم و بر لبم

نشانم گلِ خنده ای ظاهری

هوا رنگ خاکستری تا ابد

وَ خورشید خاموش و بی آفتاب

غریبانه افسرده ام در سکوت

خدایا رهایم کن از این عذاب!

زهرا موسی پور

www.shereno.com