" شبِ بیداد "

در زمستان دور دستی که

قلب ها سرد و بی رمق بودند

بی تفاوت به هجمه ی سرما

غافل از آیه های حق بودند

چشم ها خواب و گوش ها بسته

ذهن قفل و زبان مردم لال

حقّ شان در اسارتِ نا حق

وضع آن سال بد تر از هر سال

قحطی و اعتیاد، دامن گیر

فقر و فحشا وبالِ ملّت بود

روزِ خوش منحصر به قشری خاص

پشتِ هم، بد به حال ملّت بود

شب بیداد، صاحبِ صد جان

قصد رفتن نداشت از این شهر

چشم در چشمِ مردم و  می ریخت

در گلوی دقیقه هاشان زهر

عاقبت در کشاکش بهمن

روزگار خوشی رسید از راه

سرنگون کرد ظلمت شب را

دستِ ملّت به امر روح اللّه

زهرا موسی پور

زمستان ۹٤

www.shereno.com

★★این چهار پاره را به درخواستِ دخترم برای دکلمه کردن در مدرسه، سروده ام.