"سمتِ افق"

آمدی و زخم به جانم زدی

رفتی و دنیای مرا غم گرفت

از شب نحسی که ندیدم تو را

شد در خوشبختیِ این خانه چِفت

در سر تو باد و هوا رخنه کرد

رحم نکردی به جوانیِ من

پشت به قول و قسمت کردی و

دور شدی_ یارِ زبانی من

هیچ نگفتم به تو حرفی درشت

تا که غرورت نشود خدچه دار

درد کشیدم که مبادا دَمی

در دلت اندوه شود ماندگار

با همه ی رغبت و وابستِگی م

بر نفس گرم شبانگاهی ات

عاقبت این غمزده ناچار شد

تا که کند سمتِ افق راهی ات

شِکوِه نکردم که نگردد کسی

از غم پنهانی من با خبر

شاید از این پنجره روزی شود 

گریه ی من پیش خدا معتبر !

زهرا موسی پور