" حسّ برتر "

من عاشق و دیوانه اش بودم

او عاجز از ادراک این معنا

عشق از همان اوّل به یغما رفت

روزی که شد رنگِ هوس پیدا

من از وجوه عاطفی لبریز

او غرق خواهش های نفسانی

دنیای یک زن را  نمی فهمید

_این جنس پر احساس انسانی_

از دوستت دارم که می گفتم

او جمله ام را بووووق می دانست

سنگینی این حسّ برتر را

بر گُرده هایش یوغ می دانست

هرگز ندیدم یا که نشنیدم

میلی برای ما شدن دارد

یا این که در پایانِ یک شب هم

انگیزه ی فردا شدن دارد

سرمای بی حدّش سرایت کرد

در عمق جانم عاقبت آرام

غرق هوس بود و شبی در او

حتّی نشد این اسبِ سرکش رام

زهرا موسی پور