لَج

تنها شدنم با رفتنت

حتمی ست

که می دانم هیچ کس

از هیچ کجا

آرامم نمی کند.

_چون خودم نمی خواهم._

بی تفاوتی عجیبی

در من رخنه کرده!

شاید با رفتنت،

حسّ نیز از من

کوچیده است.

آن طرف تر

کنار پنجره

چشم هایم را

به آفتاب هم بروز نمی دهم

که مبادا خیال کند

به او نیاز دارم.

اینجا خدا هم غم دارد

که کاش مرا از دنده ی لج

نمی آفرید!

اما او هم کاری از دستش

بر نمی آید.

خود کرده را تدبیر نیست.

#زهرا_موسی_پور