تولّد

هر سال

روز تولّدم

زنی را

مرور می کنم

که در تونلِ زمان

کِش می آید به مُردگی!

از تفضیلی و برتر

می گذرد تنهایی اش

و به وسعت هزاره هایی

که روحش را

زندگی کرده اند

در خود می شکند!

نجوای استخوان های

تَرَک خورده را

ترانه می کند و

شعر می بافد.

گوش کن،

تولّدم را مُرده ام

تا زنده زنده

در آخرین شعله های شهریورِ

عصیانی ام بسوزاند

او که ایمانم را

به ریشخند گرفت

در تاریخچه ی مبهم

آفرینشم!!

زهرا موسی پور