یادت هست؟

دوستت داشتم و

خودت این را از من

خواستی، یادت هست؟

پس چه پیش آمد که

در نهایت گفتی، 

درکِ احساساتم

شده در باورِ تو نا ممکن؟

ماه ها این زن را

پس زدی از قلبت،

که به تدریج دمای عشقش

زیرِ آن تک رقمِ هیچ رسید!

هیجانش خوابید

وَ هوس در او مُرد.

خنده اش گریه شد و 

در جوانی افسرد.

به خدا بی رحمی ست،

این که آغاز کنی حسّی را

و به پایان ببری،

بی سوالی _ حرفی!

آخرِ نا مردی ست

از دلی عشقی را

بی جهت پاک کنی

و در اندوهی سرد

تن تب دارش را

تا ابد خاک کنی!

برو خوش باش

که رفتم رفتم...

زهرا موسی پور