خسته که شدی...

در های بسته فراوان

و دست هایی سرد

که بزه کارانه ترین حالت

تو را به استغفار

نشانه می روند

سمت کبودی های تنش...

کجای این بی پایگی

می ایستی؟

گره ها را 

دل خوش کرده ای

که چه؟

هرگز نخواهی بافت

فرشی را

که عرش بر رج هایش

در آغوش گیرد

یک مُشت خاکستری لزج.

در های بسته فراوان،

بکوب بکوب

خسته که شدی،

سیگاری روشن کن.

باید برسد آهش

کمی آن طرف تر از

ماه...

دنباله را بگیر و برو!

زهرا موسی پور