حَک کنید!

روزی همه

می میریم،

یکی در اوجِ

خوشبختی

یکی هم

حینِ ناکامی،

یکی با درد و 

بی تابی

یکی در بستر گرمش

به آرامی...

پس از مرگم

به روی

سنگ قبرم

حَک کنید این

شعر موزون را

که امشب 

می سُرایم

با دلی لبریز

از غم ها:

جا مانده از این زن نحیف و بیمار

یک دفتر شعر و فندکی با سیگار

راحت شدم از تمام شب هایی که

تو یکسره خواب بودی و من بیدار!

زهرا موسی پور