دیر شد!

سال هایی که پر از فریاد بود

در سکوت نا خوشایند اَت گذشت

روزگار سخت و بی رحمی به ما

پشتِ آن اندیشه ی گند اَت گذشت

در خیالت خواستی کاری کنی

تا شود اُمیدواری سهم ما

بر خلاف آن چه در سر داشتی

شد نِفاق و بد بیاری سهم ما

هر دری را می زدم روشن کنم

فکر مسموم تو را، امکان نداشت

مسخِ مُشتی حرف باطل بودی و

بر خدا هم، قلب تو ایمان نداشت

تا پریدی یک شب از این خواب شوم

باورت شد غرق در غرقیدن ایم

در تَه یک گور تاریک و نمور

بی صدا آماده ی پوسیدن ایم

حیف امّا دیر شد بیداری اَت

آب برده هر چه با خود داشتیم

کرم ها خوردند ‌محصولی که با

خونِ دل، هر بذر آن را کاشتیم!!

زهرا موسی پور