نمی گذرم از چهار کس!

تا زنده ام نمی گذرم از چهار کس

با آن عذاب ها که کشیدم به لطف شان

از دوستی که دشمنِ پنهانی ام شد و

تضعیف کرد نام مرا بین این و آن

یا آن تَنی که خورده از این دست ها عسل

دندانِ شان گرفته و کنده ست بی امان

از عشقِ نا نجیب و دهان بینِ من که رفت

دنبال پول و مِلک و تجارت، به هر زبان

امّا چهارمین نفر این جا فقط خدا ست

او که مرا به واسطه آورد در جهان

بی هیچ پرسشی و نظر خواهی از من و

این روح زخم خورده و این جسم نیمه جان

هرگز رهایِ شان نکند اشک های من

تا زنده ام نمی گذرم از جفای شان...

زهرا موسی پور