دلم می گیرد (بداهه)

دلم می گیرد از او که

نمی خواهد بفهمد،

نه از او که

توانِ درک و تفسیر

مسایل را ندارد، نه.

دلم می گیرد از آن دوستی که

به خلوت ادّعای مهربانی دارد و

در جمع رفتارش،

تفاوت می کند با آن چه می گوید.

دلم از او که بی وجدان،

قضاوت می کند فَحوای شعرم را

هزاران بار می گیرد.

چه تنهایم، چه تنهایی!

در این شهری که از دست و زبانِ

دوست هم ایمن نخواهد بود

دنیا مان،

که دشمن جای خود دارد!

زهرا موسی پور