یک نکته

از خال لب و موی درازت گفتی

با ما فقط از عشوه و نازت گفتی

انگار که عقده ی حقارت داری

در جذب طرف عجب مهارت داری

سر مست هم آغوشی و شهوت هستی

ارضا که شدی دچار رخوت هستی

خود باوری ات به عرش سر ساییده

شاید که تو را روح امین ماییده

ثابت شده ای، جوش نزن بیش از این

از عشق نگو آدمک کوته بین

خود را بفروش مثل هر روز و برو

یک نکته ولی فقط بیاموز و برو:

در جامعه ای که غرق در بد بختی ست

جایی که نفس کشیدنت با سختی ست

فقر از سر و روی مردمش می بارد

دزدان مدبّر و نجیبی دارد

حیف ست به سادگی ببازی از خود

با گوشِ دراز، بُت بسازی از خود

بوس و بغل و کمر به پایین اَت، هیچ

این دامن راه راهِ  پُر چین اَت، هیچ

از فقر و فساد و کودک کار بگو

از آن سرِ سبز رفته بر دار بگو

هرگز نشو از مردم درمانده جدا

در عصر سکوت خانمان سوز خدا

زهرا موسی پور