مدیونیم

گاهی که سکوت می کنم مدیونم

مدیون به خودم‌، خدا، تمام مردم

در حجمِ سؤال های بی پاسخِ کور

جایی که شدم میان مبهم ها، گُم

از این که ندارد ارتباطی با هم

تحریمِ بهشت و دانه های گندم

بی آن که خری تکان دهد از پرسش

در بین جماعتِ خران سر یا دُم

یا آن که بکوبد به زمین بی وحشت

با حالتِ اعتراض در گِل ها، سُم....

گاهی که سکوت می کنی مدیونی

مدیون خودت، خدا، تمام مردم!

زهرا موسی پور