سپید

 سپید ست مثل دندان هایم

مویم امّا

ندید سپیدایِ

صبحی را یلدا ترین شب دنیا

(زندگی ام).

از وزن و قافیه کاست شعرم

تا خط خطی های دفترم هم

سپید شوند!

کسی که آرامت می کند،

آرامت نمی کند 

وَ تو سرگردانی در انبوه واژه های

متراکم مغزت که شعرشان کنی یا نه.

آرام نمی شوی

جز با خودِ لعنتی اش

که هر وقت باید باشد،

نیست!!!

زهرا موسی پور