جانِ عشقت!

شاعران تا همیشه تنهایند، گر چه عشقی کنار خود دارند

عدّه ای در شرابِ غم غرق  و عدّه ای هم فَدای سیگارند

یا گروهی به خانه منزوی اند، یا گرفتار انجمن هایند

گاه مانند ابر سرگردان با تَشَر های باد می بارند

اهل نسکافه اند تعدادی، پاره ای وقت ها بدون شِکر

کام شان خود به خود کمی تلخ ست، از شلوغی عجیب بیزارند

زندگی را به شعر می گیرند هر کدام به سبک و درکِ خودش

بعضِ شان ایده ساز و نو آور، عدّه ای در مدار تکرارند

شاعرانی به طنز مشغولند، خالق صحنه های پُر تَلخَند

یا گروهی مدیحه پرداز و خِبره ی بی رقیبِ این کارند

اکثراً سر به زیر و حسّاسند یا دچار کمی فراموشی

زود رنجند و اشک شان لب مشک،  جان عشقت نگو که بیمارند!

زهرا موسی پور