ممنون خدا!

ناگهان بعد از شبی تب سوخته

روزِ رفتن می رسد از راه دور

این تن ناکام از عشق و هوس

می کَپَد در تنگنای سرد گور

راحت از رنجاندنِ نا خواسته

یا غمِ تحمیلی اطرافیان

جان به در بُردن برای تا اَبد

از گزندِ سیلی اطرافیان

بیت بیتِ شعر هایم سوکوار

دفترم را خط به خط تَر می کنند

شک ندارم عاشقانم هر غروب

روی خاکم لاله پَر پَر می کنند

چون کتابی که ندیده رنگِ چاپ

بی هُویّت مانده تنها برگ من

ظلم بی اندازه دیدم از زمان

از شهادت نیست کمتر مرگ من

خنده بر لب های تَب خالم، حرام

چاه ها بودند پشتِ چاله اَم*

پیک شادی را ننوشیدم شبی

بُغض، میراثِ هزاران ساله ام

آااااه آراااااامم در این خلوتکده

خیلِ بختک ها شدند از من جدا

خواب های هر شبم تعبیر شد

خانه اَم نو ، رخت نو. ممنون خدا!

زهرا موسی پور

*چاله: زَنَخدان، چاله ای که هنگام خندیدن، کنار گوشه های لب پدید می آید.