تسلیم و رضا

قبل از آن که گِره ی زندگی ام کور شود

امر کن عشق در این ناحیه مأمور شود

نفسم بسته به او، دست خودم نیست خدا

مرحمت کن نگذار از بغلم دور شود

عشقش از روز اَزل خواب و خوراکم بوده

وقتِ آن است بساطِ هَوَسم جور شود

روی تختی که معطّر به شمیمِ گل هاست

با تنش این تن عریان شده، محشور شود

بوسه باران کند از فرق سَرَم تا نوک پا

بشوم خیسِ عرق ، کُلّ تنم شور شود

هِی تقلّا کنم و سُر بخورم در بغلش

که از آن پس، متوسّل به کمی زور شود

تا در آخر برسم، وَهله ی تسلیم و رضا

وَ تن و روحم از او سَر خوش و کیفور شود

زهرا موسی پور