تنها زنی که...

غزلی به مناسبتِ ۸ مرداد، سال مرگِ مادرم:

در هاله ای که شاملِ انواع درد بود

یک زن اسیر بود که تمثیلِ مرد بود

می شد هوای خانه بهاری به عطر او

امّا تنش مجاورِ پاییز زرد بود

دلگرم می شدیم به شهری که عشقِ او

در کوچه های خلوتِ آن دوره گَرد بود

روحش تمامِ عمر در انبوهِ رنج ها

مشغولِ استقامت و دایم نبرد بود

« مادر » کسی که بر لبِ خود داشت صد دعا،

تنها زنی که ناله و نفرین نکرد بود!

زهرا موسی پور