فوبیایی

بوس کردم تو را در اَنظار و

عشق از کار من تعجّب کرد

عقلِ ناقص رسید از راه و

شهر را غرقِ در تعصّب کرد

جمعِ حاضر به ضرسِ قاطع بود

منزجر از ِوقوعِ این اقدام

ملّتی که براش تفریح ست

 دیدنِ صحنه های یک اعدام

با محبّت، همیشه می جنگند

با خشونت، کنار آمده اند

دستِ شان نیست، شاید از اجبار

خشک و بی روح بار آمده اند

شعر گفتن برای این مردم

بر خلافِ شعور و دانایی ست

بی سیاست، کنار شان بودن

آخرش، داغِ ننگ و رسوایی ست

شاعر!  از شورِ عشق گفتی و

عقل را در خروش آوردی

خون یک دسته فوبیایی را

در رگانش به جوش آوردی

زهرا موسی پور