حالتای عادی

کسی اندازه ی تو دوسَم نداشته، می دونم

حلالم کن اگه گاهی دلتو می رنجونم

زندگی منو چزونده، واسه این پریشونم

استخونامو پوکونده، ریخته آتیش تو جونم

کسی جز خودت نتونسته بفهمه دردمو

دلیل رفتارای عجیب و گاهی سردمو...

انگاری تمام مدّت، همه جا باهام بودی

روی  شیشه خورده های زندگی، پاهام بودی

عجیبه برام چقد طرز چشات معصومه!

نگران منی و این از نگات معلومه

آخه قبل از تو کسی حوصله ی منو نداشت

روی شونه هام یه شب، دستای گرمشو نذاشت

هیچکی گوشه گیریا مو نتونست درک کنه

هر کی اومد فوری خواست بره ، منو ترک کنه

حالتای شاعرونم واسه شون عادی نبود

غم شون به جز همین مسایل مادی نبود

توی روز مرّگی شون غرق بودن طفلکیا

منه خوش خیالو باش دل می سپردم به کیا

تا یه روز رسیدی و دیدم یه جور دیگه ای

همونی که قلب من با هر تپیدن، میگه ای

زهرا موسی پور